Ριζότο με χέλι Αιτωλικού στο Castelfranco Veneto

 Θυμάται.... και Γράφει

Ο ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ

 Ταξείδι αστραπή στη μαγευτική Βόρεια Ιταλία. Μέσα σε δυο ημέρες έπρεπε, μαζί με τον καλό  φίλο και συνεργάτη μου Χημικό-Μηχανικό  Νίκο     Χολή να ολοκληρώσουμε τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις στη Βενετία και την ευρύτερη περιοχή. Στο πρόγραμμα, επίσκεψη και ξενάγηση στην οικογενειακή επιχείρηση DOTTO, που κατασκευάζει τα ομώνυμα τουριστικά τρενάκια, που κυκλοφορούν, αρκετά από αυτά , σε  περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος στην Ελλάδα.

Ευτυχώς όλα κύλησαν καλά και γρήγορα γιατί ο Νίκος, ιταλοσπουδαγμένος και, για πολλά χρόνια, υπεύθυνος χημικός Μηχανικός της Pirelli  στην Ελλάδα, γνώριζε πολύ καλά, γλώσσα, περιοχές και προπάντων  κουλτούρα και συμπεριφορές Ιταλών.

Ως τόπο διαμονής επιλέξαμε το Castelfranco Veneto μία καταπληκτική και πανέμορφη κωμόπολη , λίγα χλιόμετρα μακρυά από την Βενετία.

Το Καστελφράνκο Βένετο ( Castelfranco Veneto,)   ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Βένετο της Ιταλίας. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και αποτελεί μέρος της επαρχίας του Τρεβίζο , σε απόσταση περίπου 25 χιλιομέτρων δυτικά από την ομώνυμη πόλη. Εκτείνεται σε συνολική έκταση 50 τετρ. χιλιομέτρων και ο πληθυσμός ολόκληρης της κοινότητας πλησιάζει τους 33.000 κατοίκους (2005). 

Αξιοσημείωτο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η παλαιά πόλη και ειδικότερα τα τείχη της, χτισμένα το 1199, καθώς και το μεσαιωνικό κάστρο του Καστελφράνκο.

Η επιλογή του τόπου διαμονής δεν ήταν δική μου. Και πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό , όταν στην τετραμελή  παρέα  (μετά των συζύγων ), είχαμε έναν ''γνήσιο'' Ιταλό.  Τον εμπιστευτήκαμε γιατί πολλά περισσότερα από εμάς ήξερε...κυρίως για το καλό ιταλικό φαγητό...

Άλλωστε, ουκ ολίγες φορές, όταν επισκεπτόμασταν το σπίτι του, έπαιρνε, αυτοβούλως,  αυτός θέση στην κουζίνα μαγειρεύοντας ριζότο, σπαγγέτι, πίτσες και άλλα...ιταλικά, με εκλεκτές σάλτσες, που ο ίδιος έφτιαχνε. Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μην δίνει.....

Κάποια έκπληξη περιμέναμε εκ μέρους του, σχετική πάντα με το φαγητό....

Η ώρα του δείπνου έφτασε και ο σεφ ,  κατέφθασε πρόσχαρος ,  μετά από πρόσκλησή μας , στο τραπέζι  για να μας δώσει κάθε πληροφορία για το καλύτερο πιάτο, που διέθετε το πολυτελές εστιατόριο.

Ριζότο με χέλι και χέλι ψητό ''αλα ελληνικά'', μας συνέστησε και μας επέδειξε με ιδιαίτερη ικανοποίηση το ειδικό ενυδρείο, όπου υπήρχαν   ζωντανά χέλια. Μόλις σήμερα έφθασαν από το Αιτωλικό, πρόσθεσε.

Γνώριζε την περιοχή  Αιτωλικού -Μεσολογγίου καθώς την είχε επισκεφθεί πολλές φορές για να  ελέγξει που, και πως  αλιεύονται και πως φορτώνονται τα χέλια στα βυτία για την μεταφορά τους στη Βόρεια Ιταλία.

Στη σύντομη συζήτηση, που ακολούθησε, μας είπε πως οι Ιταλοί και ειδικά στη Βόρεια Ιταλία έχουν το ελληνικό  χέλι  στις πρώτες προτιμήσεις τους , αν και το κόστος  είναι ιδιαίτερα υψηλό και η τιμή του διπλάσια από την τιμή των χελιών , που παράγονται στην περιοχή του Βένετο.

Η διαφορά τιμής δικαιολογείται από το γεγονός ότι  τα λιμνίσια χέλια δεν είναι τόσο νόστιμα, όσο τα θαλασσινά .

Ο καλός μου φίλος, φυσικά και προτίμησε χέλι καλοψημένο ενώ  οι άλλοι της παρέας αρκεστήκαμε στο ριζότο με χέλι. Πιάτα εκλεκτά, αλλά  τιμές ασύλληπτες για τα ελληνικά δεδομένα....Όμως η εμπειρία, εμπειρία... Ωστόσο,  αποζημιωθήκαμε από την διαπίστωση ότι τα ελληνικά προϊόντα, τα προϊόντα της περιοχής μας είναι περιζήτητα από απαιτητικούς πελάτες..

Φανταστείτε τι θα είχαν να πουν οι ''εκλεκτοί πελάτες,'' τα δυνατά πορτοφόλια, εάν δοκίμαζαν το αυγοτάραχο Μεσολογγίου και τη γαρίδα του Αμβρακικού.

Αυτοί, εν τέλει,  γνωρίζουν . Εμείς ; Πότε θα αντιληφθούμε ότι ζούμε στη γη της επαγγελίας , αλλά παρόλα αυτά το βιοτικό μας επίπεδο είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη;

Οι Ισραηλινοί, πάντως,  το είχαν αντιληφθεί χρόνια τώρα. Επιχείρησαν στις αρχές της  δεκαετίας του 70 να   εκμεταλλευτούν την λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου για 50 χρόνια. Δεν τα κατάφεραν, γιατί οι προσπάθειές τους συνάντησαν τις δυναμικές αντιδράσεις των ντόπιων ψαράδων . Και έτσι, τα σχέδιά τους να ''ταίζουν'' , όπως έλεγαν , την Ελλάδα και τη μισή Ευρώπη με ποιοτικά ψάρια , παρέμεινα σχέδια, που ποτέ δε υλοποιήθηκαν.